Mijn vader hield de handen voor mijn ogen...

Ingezonden op 01-03-2009 door Marianne Fest-Hofman

Wij woonde met mijn vader en moeder en mijn broer Sil en ikzelf (was 5 jaar) in het bovenste stuk van de Houtstraat. Mijn vader had er een café, genaamd “Café Hofman”. Op de bewuste dag van 22 februari was ik een beetje ziek en hoefde ’s morgens niet naar school, ik zat op de kleuterschool J.M.J. Oude Stadsgracht.
Tussen de middag zei mijn vader: ik breng je straks wel weer naar school want ik voelde me weer beter. Mijn vader had vrije tijd om mij weg te brengen en hij moest ook nog 2 bioscoopkaartjes halen.
In die tijd kreeg een café een toewijzing van drank en bier, maar dat was zo weinig dat het café maar een paar uurtjes per dag open kon.
We hadden net gegeten en opgeruimd, mijn moeder was mijn haren aan het vlechten in de keuken. We hoorden opeens de vliegtuigen terugkomen en toen een verschrikkelijk geraas en hoorde de bommen vallen. Mijn vader duwde mijn moeder en mij in de keukenkast. Hij riep ook: "O, God, onze Sil, die is onderweg van de school op de Wedren naar huis!". Na een tijdje werd het stil,maar ik hoorde overal gekreun en gegil. Alles lag in puin om ons heen, een gedeelte van het café stond er nog. We hadden geluk dat we het er levend vanaf hadden gebracht.
Mijn vader had van de zenuwen zijn twee goede fietsen in de tuin laten staan, maar een oude
Kinderwagen nam hij mee met wat oude spullen die hij nog had kunnen bemachtigen en papieren (die wagen stond al klaar voor als er iets zou gebeuren). Er kwam iemand van de luchtbescherming het gehavende café in en riep: “Schiet op Hofman, alles staat op instorten!”
We liepen door de Houtstraat naar beneden, we moesten over hele puinhopen stappen en het ergste was er lagen ook overal dode lichamen. Iets wat in je geheugen blijft gekerfd. Wij gingen rechtsaf de Augustijnenstraat op, richting Grote Markt. Mijn vader hield de handen voor mijn ogen zodat ik al dat afschuwelijke niet zou zien. Ik weet nog wel, dat boven aan de Augustijnenstraat op de hoek, al die panden in brand stonden. We liepen langs de gevel van de “Bata” richting onderstad. Mijn jasje was opzij helemaal geschroeid van de hitte. Op het moment dat we daar liepen, viel er een man van boven V&D door de vlammen gillend naar beneden. Dat beeld vergeet je je hele leven niet.
We gingen verder via Waalkade – Voerweg naar de Wedren, om mijn broer Sil te zoeken. Toen we in de school kwamen zei de hoofdonderwijzer dat Sil er niet was. Mijn moeder viel toen flauw. Ook dat vergeet je nooit, want ik had al zoveel gezien, dat ik dacht: “nu is mijn moeder ook dood”. Gelukkig kwam mijn moeder weer bij kennis en konden we verder gaan zoeken. Op naar de Bergansiustraat 20 want daar woonde mijn opa en Sil kon daar naar toegelopen zijn, maar ook daar was hij niet.
Mijn vader heeft twee dagen lopen zoeken bij de ziekenhuizen en op de veiling, maar zonder succes.
Moedeloos liep hij op de Daalseweg waar hij een klant tegen kwam, die vroeg: “hoe is het Hofman”? Mijn vader vertelde het relaas over mijn broer Sil. De klant zei, wacht eens hier bij de familie Poos is een jongen die weet niet waar hij woont. Mijn vader ging naar het adres en vond daar Sil rustig spelend aan tafel met de andere kinderen. Hij was springleven en had gelukkig geen verwondingen opgelopen.
Hij had op het moment van het bombardement in een hoek van het oude postkantoor gestaan. Een Duitse soldaat had hem beschermd en naar de Daalseweg gebracht.
Ikzelf heb dus ook geluk gehad dat ik die ochtend me niet zo lekker voelde en thuis mocht blijven, anders was ik misschien ook net als de andere kinderen van mijn school omgekomen. Ik denk dat ik toch een goede Engelbewaarder heb gehad.

Dit is mijn herinnering aan het bombardement op 22 februari 1944.

Marianne Fest-Hofman