164T

Uit het Nimweegs verleden 164 07-08-1985
Liefdadigheid (5) De opzet van het St. Franciscusliefdewerk was natuurlijk niet alleen om ons prettige uitstapjes te bezorgen. De eigenlijke bedoeling was om de jeugd te behoeden voor de vervlakking van de geestelijke waarden en om het vervagen van de moraal tegen te gaan. Met andere woorden; er voor zorgen dat het onderscheid van goed en kwaad op peil bleef of nog meer aangekweekt werd.
Daarom werd het geestelijke niet vergeten. Iedere zaterdagavond werd na de recreatie van de oudere club, door de heer Rem Grol het Evangelie van de volgende zondag behandeld. Daardoor konden wij beter begrijpen wat pater Verriet naar aanleiding van dat Evangelie preekte. Na de Mis kregen alle jongens een heerlijk ontbijt door de leidsters voorgeschoteld. Dat bestond uit vers brood, heerlijk broodbeleg en de keuze uit koffie of thee. Wij konden daarbij net zoveel eten als wij maar beliefden. Terwijl de leidsters ons van het nodige voorzagen hielden de leiders een oogje in het zeil, wat vaak hard nodig was want het waren beslist geen doetjes. Borromeüs de Greeve In mijn leven heb ik heel wat preken gehoord van paters die daar zeer goed of minder goed in waren. Maar de allerbeste preker was de Franciscaner pater Borromeüs de Greeve. Ongeacht in welke stad of dorp waar De Greeve preekte waren de kerken afgeladen vol van verwachtingsvolle toehoorders en toehoorsters. Door de geweldige toeloop naar die preken van die befaamde prediker moesten er van te voren door de geïnteresseerden plaatsen besproken worden. Wij jongens van het S.F.L., zoals het in het kort genoemd werd, hoefden daar geen moeite voor te doen, want pater Verriet zorgde er voor dat wij ook de preek konden beluisteren. Pater De Greeve was een buitengewoon begaafd prediker, die ook door andersdenkenden uitgenodigd werd om voor hen te komen preken. Hij had een goed ontwikkeld en geschoold stemgeluid, dat hij op een professionele manier wist te gebruiken. Handig gebruikmakend van het klankbord, dat boven de preekstoel bevestigd was, kon hij zijn stem als een zwaar onweersgerommel door de kerk laten rommelen, afgewisseld met heel zacht praten, dat toch voor iedereen verstaanbaar was.	Bepaalde zinnen in zijn vastenpreek herhaalde hij wel eens, maar dan zo verschillend dat je dacht dat er twéé personen op de preekstoel stonden in plaats van één. De korte zin; „Ecce Homo", Zie de mens! Waarmee Pilatus de gegeselde en met doornen gekroonde Christus aan het volk voorstelde, wist hij op een meesterlijke manier op verschillens manieren uit te spreken. De manier waarop hij het kruiswoord van Jezus uitsprak; „Eli, Eli, lama sabachthani" (Mijn God, mijn God, waarom hebt gij mij verlaten) was ook imponerend. Hij deed dat op zo'n zachte, klagend vragende toon van iemand die alle hoop had laten varen dat je er gewoon stil van werd. Dan stond hij daar met zijn armen zijdelings uitgestrekt, het hoofd enigszins gebogen, zoals de stervende Christus aan het kruis moet hebben gehangen. Even later stak hij zijn armen naar boven en riep dan nogeens, maar dan veel luider; Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten! Dan klonk het als een beschuldiging van een twijfelaar aan het adres van God. De toon en de manier waarop hij zijn preken bracht moet u natuurlijk zien in de tijd van vroeger, toen dat soort voordrachten altijd op een gezwollen toon en met wijdse armgebaren wel gebracht moest worden, want men beschikte toen nog niet over die geluidsinstallaties waar men tegenwoordig over beschikt. Ook mochten wij toen gratis met de trein naar Amsterdam om de „Stille Omgang" mee te lopen. De meeste van ons jongens hadden nog nooit in de trein gezeten. U begrijpt wel dat het naast het devote wat er aan verbonden was, het voor ons een uitje betekende, want de reis werd 's avonds gemaakt en Amsterdam hadden wij nog nooit bij daglicht gezien, laat staan bij nacht.
Klik hier en reageer daarmee per email als u uw reactie hieronder wilt laten plaatsen