141T

Uit het Nimweegs verleden 141 30-01-1985
Jeugdherinneringen (4) Het rangenverschil werd ons al door de tweedeklassers duidelijk gemaakt. Zij keken minachtend op die papkindjes en moeder jongetjes neer. Zij waren immers geleerder dan wij, zij wisten namelijk al van letters en cijfers af waar wij nog niets van begrepen. Bij de jongens uit de hogere klassen waren wij helemaal niet in tel.
Deze wilden helemaal niets met ons te maken hebben. Wij waren - in hun ogen tenminste - kakbroeken en pissebedjes. Wij daarentegen keken met groot ontzag op naar die grotere jongens met hun sterk, om niet te zeggen grof, woordgebruik en de stoere spelletjes die zij deden zoals: bokspringen en het schijnboksen in het speelkwartier. Soms liepen een paar van die grote jongens - met wat mindere goden achter hen aan - als legeraanvoerders over de speelplaats om te kijken of zij niet een paar van ons te grazen konden nemen door ons een schop te geven of als er een in een van de zes waterplaatsen stond te plassen een flinke duw in de rug te geven. Dat was hun grootste lol. Zij deden dat natuurlijk altijd zonder dat een van de op en neer wandelende onderwijzers dat zagen. Wij durfden nooit ons beklag te doen bij de meester want dan werden wij na schooltijd onderhanden genomen. Een paar jongens uit de vierde klas hadden het zo ver gebracht dat zij de fietsen van de onderwijzers „mochten" poetsen tijdens het speelkwartier. Met een waardigheid - die een zeer voornaam persoon niet zou hebben misstaan - liepen zij dan met de poetsdoeken in hun hand naar het fietsenrek toe dat onder een groot afdak stond. Daar waren ook zes w.c.'s aangebracht, zodat wij daarvoor niet naar binnen hoefden. Wij jongens moesten dan niet het lef hebben om ook maar in de buurt van het fietsenrek te komen want dan werden wij vierkant weggeschopt. Wanneer een van ons toevallig een grote boodschap op de w.c. moest doen werd er heftig door de fietsenpoetsers geprotesteerd. In noodgevallen mocht er dan alleen van de laatste w.c. gebruik gemaakt worden, want de poetsers konden die stank onder hun „werk" niet hebben!	Straffen Het viel voor die vijf onderwijzers niet altijd mee om de orde in hun klassen te handhaven, want er waren gemiddeld zo'n honderdtwintig tot honderdvijftig leerlingen op hun school. Al met al lukte het hen toch aardig. De meeste jongens kwamen uit de oude stadsdelen, maar er waren er ook die uit andere wijken kwamen. Zelfs waren er jongens op school van het woonwagenkamp aan de Weurtseweg. Maar het moet eerlijk gezegd zijn dat je er kameraadschappelijk mee overweg kon gaan en dat zij vaak oppassender waren dan de stadsjongens. Er waren wel mensen (en die zijn er nog wel) die op deze jongens neerkeken vanwege hun afkomst, maar wij hadden daar geen moeite mee, wij waren allen één onder elkaar. Het groepje van deze jongens wisselde wel vaak van samenstelling, omdat hun ouders regelmatig op trektocht door het land gingen. Meneer Ingelbeek (als ik de naam tenminste goed schrijf) bracht ons in de eerste klas de eerste beginselen van het lezen, schrijven en rekenen bij. Het was nog een jongeman maar hij deed het uitstekend! In de tweede klas gaf meneer Nuiten les. Dat was een gezette en al wat oudere man. Meneer Nuiten had een speciale manier om straffen uit te delen. Strafregels laten maken vond hij geen goed middel, want van de honderd blaadjes straf regels kwamen er nog vijf terug. Dat werd door de andere onderwijzers onderstreept. Nee, meneer Nuiten had een andere straf uitgevonden en die leverde wel resultaten op, zo meende hij. Wanneer een jongen straf verdiend had, ging de meester voor het front van de klas op een stoel zitten (vanwege zijn stramheid) en riep dan de bewuste jongen naar voren. Deze moest in gebukte houding voor hem gaan staan en kreeg dan drie slagen met een vierkant liniaaltje op zijn strak gespannen broek.
Klik hier en reageer daarmee per email als u uw reactie hieronder wilt laten plaatsen