138T

Uit het Nimweegs verleden 138 09-01-1985
Jeugdherinneringen (1) Toen wij op dinsdag 19 februari 1925 gingen verhuizen van de Vleeschhouwersstraat naar de Kloosterstraat in de „Waalkazerne", was dat voor ons gezin één gróte droomachtige belevenis. Op het moment dat onze ouders de stap deden om te verhuizen, hadden zij acht kinderen waarvan de oudste zeventien jaar en de jongste vier maanden was.
Wij hadden het te kleine bedompte benedenhuisje in de Vleeschhouwersstraat geruild voor een ruime en frisse bovenwoning. Ons oude huisje was drie meter breed en acht meter diep. Het was verdeeld in een huiskamer, een grote slaapkamer en een klein slaapkamertje. In de grote slaapkamer was een kraan waar wij ons konden wassen en waar moeder het andere water vandaan moest halen wat zij voor de huishouden nodig had. Aan het einde van een lange gang - die naast ons huisje lag - was een hokje getimmerd van een meter breed. Van het ene wandje naar het andere was een plank gemonteerd met in het midden een rond gat waar een ton van de gemeente onder stond. Dat was onze w.c., waar ook nog drie andere gezinnen gebruik van moesten maken! In de Kloosterstraat kregen wij een woning van acht meter breed en zes meter diep. De woonverdieping was verdeeld in een ruime voorkamer, twee grote slaapkamers en een kleinere slaapkamer. Daarnaast kregen wij de beschikking over een heus keukentje met aanrechtkastjes. Tevens konden wij gebruik maken van een w.c., die alleen voor ons bestemd was. Deze w.c. was wel in de keuken, maar wij hoefden niet meer buitenom te gaan zo als in de Vleeschhouwersstraat wel het geval was. Dat was vooral 's nachts - vooral als het winter was - zeer onaangenaam. Op de overloop was een trap die naar de zolder ging, welke zich over het hele huis uitstrekte. Twee gewone dakraampjes en een groter dakraam zorgden er voor dat er voldoende daglicht naar binnen kwam. In plaats van een bekrompen bedstee sliepen onze ouders voor het eerst in hun achttienjarig huwelijksleven in een tweepersoons ledikant, dat gekocht was op wekelijkse afbetaling. Voor ons was er ook meer slaapruimte, maar omdat wij nog niet over voldoende ledikanten beschikten behielpen wij ons met zogenaamde „kermisbedden" (dat zijn bedden die op de vloer gespreid zijn).	In ons vorig huisje hadden wij geen gas of elektriciteit en moesten wij ons met petroleum behelpen. In de Kloosterstraat was gelukkig wel gas en elektriciteit aangelegd, maar van die luxe konden wij maar op beperkte schaal gebruik maken omdat onze ouders geen geld hadden om de noodzakelijke benodigdheden aan te schaffen. Voorlopig werd er alleen in de huiskamer licht aangesloten. Dat werd gedaan door onze ome Nol, die met een zuster van vader getrouwd was. Ome Nol werkte op de „Nijmeegse Elektriciteitscentrale" in het kolenpark en daar had hij wat kennis van stroom opgedaan, zodat hij de aangewezen persoon was om dat werkje op te knappen. U zult wel begrijpen dat er geen kostbare lampekap aangeschaft werd; Nee, ome Nol sloot aan de twee stroomdraadjes die uit het plafond staken een tweedraads snoer aan, waar aan het andere eind een fitting en een eenvoudig wit-glazen kapje gemonteerd was. En daar hield alle luxe mee op. Voorlopig behielpen wij ons op de andere plaatsen waar 's avonds licht nodig was nog met petroleumlampjes. Hoe verwonderlijk de mensen vaak tegen de elektriciteit aankeken blijkt uit het volgende: Toen vader tegen zijn 75-jarige moeder vertelde dat er in het nieuwe huis elektrische verlichting was, reageerde zij verbaasd en waarschuwend. „Hoef je alleen mar oan 'n knupke te draaie en geet dan 't licht oan?", vroeg ze verwonderd. „Jong, jong, pas toch op met dè heidensgedoe, want dè kan alleen mar werk van de duvel zien!" Deze reactie van mijn grootmoeder was natuurlijk logisch voor die tijd. Zij had natuurlijk nog nooit een lamp op elektriciteit zien branden. Wij kinderen, wij beschouwden het als een onverklaarbaar „wonder".
Klik hier en reageer daarmee per email als u uw reactie hieronder wilt laten plaatsen