Uit het Nimweegs verleden 72

04-05-1983

Jantje's kadootje

Jantje's moeder was jarig en daarom wilde hij haar iets moois gaan kopen. Wekenlang had hij zijn „zondagse centen", die hij van zijn grootmoeder en twee tantes kreeg, bijeen gehouden. Zijn spaarpot was een kartonnen pillendoosje dat hij eens gevonden had.

Meteen na schooltijd was hij met zijn boezemvriendje Henkie vlug naar huis gelopen. Zonder dat zijn moeder iets merkte, haalde hij het pillendoosje uit zijn geheime bergplaats. Uiterlijk kalm, maar inwendig op van de zenuwen wachtte hij totdat zijn vriendje hem zou komen roepen. Henkie had namelijk beloofd om een tasje mee te brengen waarin het kadootje gedragen kon worden. Eindelijk riep Henkie of hij kwam spelen, dat was het afgesproken seintje. Met de belofte aan zijn moeder dat hij op tijd binnen zou zijn om te eten ging hij vlug naar buiten. Samen haastten de beide jongetjes zich naar v.d. Borg in de Broerstraat, want daar had de negenjarige Jantje iets zien staan dat voor zijn moeder geschikt was. Bij v.d. Borg aangekomen liep Jantje regelrecht naar een toonbank waar diverse thee- en koffiekopjes uitgestald stonden. Op de vraag van de verkoopster wat of de jongetjes wensten, spreidde Jantje zijn spaargeld uit het pillendoosje, zo trots als ene miljonair, op de toonbank uit. Toen wees hij naar een mooi kopje met schotel en zei „Dat wil ik kopen". De juffrouw keek naar de vierkante stuiver, het tweeëneenhalve centstuk, de drie halfjes en nog wat koperen centen. „Ja, maar dat is niet genoeg, je komt nog wat geld tekort" zei ze tegen de verbouwereerd kijkende Jantje.

„Wat is er aan hand", zo mengde een andere dame achter de toonbank zich in het gesprek. „Deze jongen wil dit kopje kopen maar hij komt nog wat geld tekort", legde de winkeljuffrouw aan haar cheffin uit. „Ja, maar het is voor mijn moeders verjaardag, en die is altijd heel lief voor mij", verklaarde Jantje met de denkwijze van een negenjarige. De cheffin keek naar het jongenssnuitje met die grote ronde kijkers. Zij begreep de situatie en zei tegen de winkeljuffrouw: „Geef het hem maar voor die prijs en pak het ook maar leuk in." Met hoogrode wangen van het vlugge lopen stapten de beide vriendjes bij Jantje's moeder naar binnen. Jantje haalde het pakje voorzichtig uit het tasje en zette het op tafel neer. „Kijk eens mama wat ik voor u gekocht heb", zei hij met een glunderend gezicht. Zij moeder, die met het eten bezig was, kwam naar de tafel toe en vroeg verbaasd. „Wat is dat nou?" „Maakt u het maar eens open", kreeg zij van Jantje te horen. Heel voorzichtig haalde zij de elastiekjes van het pakje en vouwde het papier open. Bij het zien van de kopje stond zij heel even sprakeloos. Toen vroeg zij met verdacht glinsterende ogen: „Is dat voor mij?" „Ja, dat is voor uw verjaardag", kreeg zij van Jantje te horen. Met bewonderende blikken bleef zij het kopje bekijken dat zij van haar jongen gekregen had. Toen ging zij op haar stoel zitten en trok Jantje naar zich toe en overlaadde zijn gezichtje met kussen.

Hield hem een eindje van zich af en zei: „Jij lekkere grote knul van je moeder", trok hem weer naar zich toe en kuste hem nogmaals. Jantje onderging de liefkozingen met een blij gevoel, totdat hij merkte dat Henkie alles gezien had waardoor hij ontzettend verlegen werd. Zijn moeder, die het in de gaten kreeg zei tegen de jongetjes: „Ik zal jullie eens fijn trakteren, ga maar naar Detmers twee kogelflesjes limonade halen en zeg maar dat ik deze morgen wel zal komen betalen. Kom vlug terug want je vader zou om vijf uur thuis zijn, dan gaan we meteen eten want vanavond komt er nog visite."

Nadat de jongetjes de limonade op hadden ging Henkie naar huis om ook te eten. Het wachten was nu op vader. Toen deze om kwart voor zes nog niet thuis was besloot moeder om vast met Jantje te eten. Eindelijk om half zeven kwam vader thuis, hij was in gezelschap van de buurman die Jantje's moeder met haar verjaardag feliciteerde. Zonder dat vader iets hoefde te vertellen wist moeder dat hij gedronken had. Hij was in een ruzieachtige stemming omdat er bij het afrekenen van de drank iets was voorgevallen, want hij bleef maar herhalen „dat hij zoiets niet pikte van een kastelein". „Stil nou maar Frits", zei de buurman, "ik ga nu eten en kom vanavond met mijn vrouw op verjaarsvisite." Toen de buurman weg was bleef vader maar mopperen. Ook maakte hij aanmerkingen over het eten dat zijn vrouw klaargemaakt had. Hij had liever wat anders gehad dan gebakken aardappelen met spek en uien.
„Dat heb ik expres klaar gemaakt omdat jij daar altijd zo gek op bent", verweerde moeder zich. „Daarbij heb je nog niets gezegd van het mooie kopje en schoteltje dat Jantje voor mij gekocht heeft", voegde zij er met bevende stem aan toe en wees vervolgens naar het kopje dat Jantje naast het bord van zijn vader gezet had. „Wel verdorie wil jij mij hier als zondebok neerzetten? Ik heb genoeg van jou eten" en met een ruw gebaar schoof hij zijn bord eten van zich af en wel zo dat kopje en schoteltje op de stenen vloer in scherven vielen. Terwijl moeder zachtjes zat te schreien raapte Jantje de scherven van de grond en legde deze met traantjes in zijn oogjes op tafel neer. Zijn vader was door het gebeuren totaal ontnuchterd en zat als een standbeeld op zijn stoel het aandoenlijk tafereel te bekijken dat hij aangericht had. „Huilen jullie maar niet", zei hij tegen zijn vrouw en kind, „ik zal morgen wel een ander kopje kopen dat nog mooier is". Maar vader zag niet dat Jantje zijn traantjes niet bedwingen kon, want hoe mooi het kopje ook zou zijn, het was dan toch niet het kopje dat hij voor zijn moeder gekocht had.

Klik hier en reageer daarmee per email als u uw reactie hieronder wilt laten plaatsen