Uit het Nimweegs verleden 45

1981

Verkering en verloving 4

De meeste meisjes wilden niet direct aan de sexuele verlangens van hun geliefde - of van hun zelf - toegeven, waardoor er meningsverschillen en woordenwisselingen tussen de beide jongelieden ontstonden die voor onverkwikkelijke toestanden zorgden. Vaak dreigde de jongeman om dan de verkering uit te maken, waardoor het meisje in een moeilijk parket kwam te verkeren.

Gaf zij aan de verlangens van de jongen toe, dan diende zij de eventuele gevolgen - van een te vroeg en onbesuisd sexueel verkeer - in de toekomst onder de ogen te zien. Zij had namelijk in haar omgeving al diverse gevallen meegemaakt van meisjes die plotseling hadden moeten trouwen en hoe deze meisjes in de meest armoedige omstandigheden leefden. Van de andere kant bekeken, wat moest zij tegen haar ouders en vriendinnen zeggen waarom de verkering verbroken was. Want bepaalde jongens waren maar al te gaarne bereid - om hun eigen nederlaag te verbloemen - het meisje 'n etiket op te plakken dat zij ongeschikt was voor sexueel verkeer. Dan werd het voor het betreffende meisje moeilijk om nieuwe verkering aan te knopen. Wanneer daar ook nog bij kwam dat ze de jongen niet graag kwijt wilde raken - omdat zij te verliefd op hem was - dan kunt u wel begrijpen dat het meisje in een zeer moeilijk parket kwam te verkeren. Ook kon het gebeuren dat het meisje financieel van de jongen afhankelijk was, wat in die beroerde tijd van voor de oorlog veelvuldig voor kwam. Het was toen namelijk zo dat wanneer ze geen werk had zij ook geen zakgeld kreeg. Had zij daarentegen wel werk dan mocht zij blij zijn als zij tien procent van haar weekloon als zakgeld ontving. Ook waren er ouders die het zakgeld van hun dochter inhielden, wanneer zij vaste verkering gekregen had. Deze ouders huldigde het toenmalige standpunt van: waar broeken zijn hoeven rokken niet te betalen! Dat is mijn vrouw in onze verkeringstijd ook overkomen. Wij hadden al enige tijd verkering en ik kwam ook al bij haar ouders thuis. Op een zaterdagavond ontdekte ik in de stad dat haar zakgeld ingehouden was. Nog dezelfde avond heb ik haar ouders duidelijk aan het verstand kunnen brengen dat ik daar geen genoegen mee nam en dat zij hun dochter daardoor in vervelende omstandigheden konden brengen, waar zij later veel spijt van konden krijgen. Het gevolg was dat zij weer zakgeld gaven en wel met terugwerkende kracht Er waren namelijk jongens die van zo'n gelegenheid gebruik maakten om het meisje geschenken te geven zoals: links geweven kousen, 'n sjaaltje of snuisterijen in de vorm van 'n ringetje of oorbelletjes. Het was natuurlijk de bedoeling om hiermee het meisjes het bekende gezegde aan haar verstand te brengen; voor wat hoort wat. Menig meisje bezweek daarvoor en stond de jongen sexueel verkeer toe, en niet zelden raakte zo'n meisje na enige tijd in verwachting. Wanneer de jongen, zijn trouwbeloften niet na kwam en de verkering alsnog verbrak, bleef het meisje - letterlijk en figuurlijk - in haar ongewenste positie zitten wat de nodige woordenwisselingen en ruzies met haar ouders tot gevolg had. Ook de grofste schimpscheuten en scheldwoorden bleven haar niet bespaard. 

Het allerergste was wel - wat wel eens gebeurd is - dat zo'n meisje het ouderlijk huis uitgezet werd. De verkeringstijd van mijn vrouw en mij is gelukkig veel prettiger verlopen, behoudens het kleine voorval met het zakgeld. Ik weet nog heel goed, wanneer ik het eerste afspraakje met mijn vrouw gemaakt heb. Dat was op zaterdag veertien oktober 1939 om acht uur 's avonds in de Lange Hezelstraat bij de winkel van Lampe. Om kwart voor acht stond ik al vol spanning te wachten, steeds maar de Papengas afkijkend of ze er nog niet aankwam, zij woonde net als ik in de Kloosterstraat. Eindelijk, om precies acht uur, kwam ze er aan en konden wij elkaar begroeten. Nadat wij eerst wat door de winkelstraten gelopen en etalages bekeken hadden, nodigde ik haar uit om wat te gaan eten. Nu moet u niet gaan denken dat ik met dat eten 'n dineetje bedoelde hoor, want daar had ik geen centen genoeg voor. Nee, ik nodigde haar uit om mee naar het cafetaria van Piet Bosch in de Mariënburgsestraat te gaan, daar kon men aan een loket allerlei lekkere hapjes kopen. Bijvoorbeeld 'n portie patat frites voor tien cent of 'n knakworstje, ook voor tien cent. Maar je kon ook binnen gaan zitten, maar dan waren de prijzen 25% duurder. Dan kostte 'n portie frites of 'n worstje 12 cent, maar dan werd er ook bediend. Wanneer je plaats genomen had kwam er 'n dienstertje vragen wat of je gebruiken wilde. Later kreeg je dan de frites en worstje op een bordje geserveerd met mes en vork er bij. Dat was voor ons eenvoudige (arme) jonge mensen - die thuis geen tafelmessen kenden en 'n vork alleen bij het middageten gebruikten - een zeer chique aangelegenheid. Daarbij was ik wel zo ijdel en trots genoeg om 'n tafeltje bij het raam te bezetten, zodat iedere bekende, die het raam passeerde, kon zien, kijk, daar zit Wim Janssen met zijn meisje te eten. En natuurlijk had ik demonstratief mijn pakje Nestor sigaretten - 20 stuks voor 15 cent - op het tafeltje gelegd aan de kant van het raam, zodat men ook kon zeggen, nou nou, hij zit er goed voor die Wim. Men wist natuurlijk niet dat ik zeer zuinig met mijn twee gulden zakgeld per week om moest gaan want met 'n glaasje limonade er bij was ik al gauw drie kwartjes kwijt. Met de rest moest ik dan de week mee rond zien te komen. Het was dan ook altijd kiezen tussen de cafetaria of 'n bioscoopvoorstelling. Met mijn meisje ging ik eerste rang zitten wat voor ieder 45 cent kostte in de Chicago-bioscoop ten minste. Het Luxor- en Olympiatheater waren duurder, terwijl de City-bioscoop weer goedkoper was.

Klik hier en reageer daarmee per email als u uw reactie hieronder wilt laten plaatsen