Uit het Nimweegs verleden 44

1981

Verkering en verloving 3

Wanneer 'n meisje van haar ouders toestemming had gekregen om met de jongens van haar keuze verkering aan te mogen knopen geraakte zij in de zevende hemel. Het meisje dat door haar ouders verboden werd om met de door haar uitverkoren jongen omgang te hebben kwam daarentegen in 'n hel terecht. Er werd namelijk dan een zware controle op haar uitgeoefend. Niet alleen door haar moeder, maar ook door haar vader. Het meisje ging dan allerlei listen en middelen gebruiken om toch maar even in de nabijheid van haar geliefde te komen.

Liep zo'n meisjes tegen de lamp - omdat haar ouders er toch achter waren gekomen dat zij het verbod niet nakwam - dan volgde daar een of meer straffen op. Deze straffen konden middels het zakgeld, uitgaansavonden en/of slaag toegepast worden. Het zakgeld - als zij dat tenminste kreeg - kon niet alleen gehalveerd, maar zelfs voor een of meerdere weken ingehouden worden. Het was voor de oorlog de gewoonte dat meisjes maar drie uitgaansavonden in de week hadden en wel woensdag-, zaterdag- en zondagsavonds tot tien uur. Ook hiermee kon zij gestraft worden door een uitgaansverbod van een of meerdere avonden tot zelfs weken toe. Een totaal uitgaansverbod hield in dat zij zelfs geen enkele boodschap mocht doen, ook niet in een buurtwinkeltje. De moeder kon lijfstraffen uitdelen door haar dochter flink om haar oren te slaan of een hardhandige aframmeling met behulp van een pantoffel of een schoen met een flinke hak eronder. Verschillende vaders deinsden er niet voor terug om hun boekriem af te doen en de dochter daarmee een flink pak slaag te geven om de ongehoorzame zo tot de orde te roepen. Zo'n afstraffing gebeurde natuurlijk in een razende driftbui want aan de andere kant hadden diezelfde ouders ALLES voor hun kinderen over en zouden zelfs het brood uit hun mond gespaard hebben om het aan de kinderen te geven. Het hierboven omschrevene doet mij herinneren aan een voorval dat zich in ons gezin in de dertiger jaren heeft afgespeeld. Mijn twee oudste zusters sliepen samen in één ledikant dat met een van de zijkanten tegen 'n muur geplaatst was. Een van hen had op 'n keer weer eens „gezondigd" tegen de huisregels en was op 'n avond om tien uur nog niet thuis. Om tien over tien ging vader naar haar op zoek, vlak nadat hij ging kwam mijn zuster thuis en ging regelrecht naar bed waarin zij altijd aan de voorkant sliep en mijn andere zuster aan de muurkant. Zij vroeg aan mijn zuster - die al in slaap was - of zij niet van plaats konden ruilen want zij wilde ook wel eens aan de muur-kant slapen. Mijn vader die nog voor half elf weer thuis kwam rende de trap op trok de vooraan slapende dochter - als het ware aan haar haren - het bed uit en gaf haar (ook met zijn broekriem) een ongenadig pak slaag. Door het gegil van mijn zuster, die onverdiend geslagen werd, ontdekte hij dat-ie de verkeerde te pakken genomen had. Mopperend, brommend en beschaamd ging hij naar beneden waar hij door mijn moeder nog eens flink de les gelezen werd om zijn heftige driftbui(en). Mijn zuster die onverdiend straf gekregen had werd de volgende dagen zo goed als hij maar kon door hem verwend terwijl de andere zuster enige dagen geen antwoord van hem kreeg.

Dat deze gang van zaken in diverse gezinnen huilbuien en gespannen toestanden teweeg brachten is wel te begrijpen. En toch meenden de ouders door zo op te treden hun best te doen in het belang van hun kinderen. Betere manieren waren er voor deze eenvoudige mensen - die vaak niet eens lezen of schrijven konden - niet te bedenken. Zij hadden deze wijze van opvoeden ook weer van hun ouders mee gekregen. Ook hun kinderen die al verkering hadden of al reeds getrouwd waren konden zij maar weinig met raad en daad bijstaan. Voorbereiding op verkering en trouwen of seksuele voorlichting bestond er toentertijd nog niet in onze samenleving. Als jonge mensen van hun ouders toestemming gekregen hadden om verkering aan te gaan moesten zij het een en ander zelf maar uit zien te zoeken. Het was kenmerkend voor die tijd welke raad - om niet te zeggen waarschuwing - deze jonge mensen van hun ouders meekregen op hun liefdes- en levenspad. Negen van de tien ouderparen vertelden hetzelfde aan hun kinderen met de gedachten dat zij zo hun plicht gedaan hadden. Het meisje kreeg steevast van haar moeder te horen dat zij nu „oud en wijs genoeg was om te weten wat zij te doen en te laten had"! Terwijl de vader zijn zoon waarschuwde „dat hij uitkijken moest en oppassen"! Daarmee moesten de jongelieden het dan maar doen. O ja. Ze kregen vaak raadgevingen van zowel vrienden en vriendinnen als van broers en zusters, maar de veelheid van deze raadgevingen waren meestal zó onoverzichtelijk en onbegrijpbaar dat ze daar ook geen uitweg mee wisten, wat er op neer kwam dat zij de lessen van het leven ZELF moesten leren. Ineens moesten twee jonge mensen hun standpunten bepalen en diverse beslissingen zelf nemen, wat hen niet altijd gemakkelijk afging.
Vooral omdat de meeste raadgevingen - die niet altijd even fijngevoelig waren - vaak lijnrecht tegen de opvattingen van ouders, opvoeders, het geloof en de geestelijke overheden ingingen. Nu dachten in het begin van hun verkeringstijd de meeste jonggeliefden niet al teveel over de grote levensproblemen na, omdat zij in een gróte droomwereld leefden. Zij hadden alleen maar oog voor elkaar en werden teveel in beslag genomen door hun eigen kleine probleempjes om zich over andere problemen zorgen te maken. Maar naarmate zij elkander beter leerden kennen en hun liefde heviger werd, steeg het verlangen om elkaar totaal te bezitten. De jonge mensen kregen dan met geweldige geestelijke en lichamelijke spanningen te kampen die voor de eerste (kleine?) meningsverschillen zorgden. .

Klik hier en reageer daarmee per email als u uw reactie hieronder wilt laten plaatsen