Uit het Nimweegs verleden 37

05-08-81

De pantoffelparade (2)
Men moet het natuurlijk zo zien - dat al noemde men vroeger de woensdagavond „stierenavond" - het niet wil zeggen dat de jongelui om de haverklap seksueel contact met elkaar hadden. Zeker, er waren wel jongens en meisjes die daar voor te vinden waren, maar dat waren de bijen en vlinders die van de een naar de ander fladderden.

Het overgrote deel van hen was er gewoon op uit een gezellige uitgaansavond te hebben met wel de hoop in hun achterhoofd ééns de verwachte prins of prinses van hun dromen te ontmoeten. Dat de meisjes door hun kleding, manieren en voorkomen de jongens probeerden te behagen is natuurlijk vanzelfsprekend. Zij hoefden niet -zoals hun moeders en grootmoeders moesten - in lange rokken tot op de enkels en dikke gebreide kousen te lopen. Nee, zij droegen kortere kleding terwijl hun benen in veel dunnere kousen gestoken waren. Deze kousen waren gemaakt van fiel de kos (fil d'écosse) een weefsel van katoenen en linnen draden. Voor de oorlog waren de goedkoopste kousen verkrijgbaar bij de „Bata" (een schoenenmagazijn) voor 19 cent per paar. Geurts en Elings verkocht dunnere, betere en mooiere van kleur maar die kosten 69 cent per paar. Als bijzonderheid kan ik nog vermelden dat, toen deze kousen in de twintiger jaren in de mode kwamen, de meisjes en vrouwen er niet mee in de kerk mochten komen! Dat vond men te lichtzinnig, de reden was dat deze kousen vleeskleurig waren. Hoofd, armen en benen moesten toentertijd in de kerk nog zéér zedelijk bedekt zijn volgens een besluit van de kerkelijke overheid. Maar ja, ik ga weer verder. Het verschil in prijs tussen de Bata en Geurts en Elings was natuurlijk aanmerkelijk, vooral als men in ogenschouw neemt dat de meisjes maar 'n paar dubbeltjes per week zakgeld kregen als ze tenminste werkten en daardoor wat geld thuis brachten. Als zij geen werk hadden kregen zij meestal helemaal geen zakgeld. Ondanks hun beperkte geldmiddelen probeerden de meisjes er toch zo voordelig mogelijk uit te zien om zodoende de aandacht van het jongemansvolk te trekken. Ook de jongens lieten zich niet onbetuigd alhoewel zij minder mogelijkheden tot hun beschikking hadden om zich op te tutten. Zij moesten het meestal van hun bravour hebben, wat dan wel eens uit de hand liep, waardoor zij juist het tegendeel bereikten van wat zij beoogden, wat vaak genoeg gebleken is. Menige snuiter is van een koude kermis thuisgekomen wanneer hij zich te vrijpostig tegen de meisjes opgesteld had. Zij kregen dan cadeautjes van hen uitgedeeld in de vorm van fikse krabbels op gezicht en handen. Een vuurrode wang door een ferme klap in het gezicht of een bloedneus door een fikse stomp op dat reukorgaan behoorde niet tot de zeldzaamheden. Het is ook al eens voorgekomen dat zo'n wilde flierefluiter zich enige tijd niet in de stad durfde vertonen omdat hij door een klap met de hak van een schoen een flink blauw oog opgelopen had. 

Deze afstraffingen waren hoofdzakelijk te wijten aan het feit dat sommige jongens niet wisten hoe zij de meisjes moesten benaderen. Om die reden zochten zij vaak steun door zich tot groepjes van wel zes jongens aaneen te sluiten. Hierdoor kregen zij dan meer lef om zich in hun baldadigheid te buiten te gaan aan handelingen en uitroepen, die volgens de meeste meisjes niet door de beugel konden. Dat stuitte natuurlijk op weerstand bij hen met het hierboven omschreven gevolg. Om die reden liepen de meisjes dan óók in groepjes om zich dan beter tegen de brutaliteiten van de jongens te kunnen weren. Zij dachten natuurlijk: „Met Meer Meisjes Meer Mans"! Nu is het niet mijn bedoeling om alle schuld op het mannelijk geslacht te gooien en de andere sexe van alle blaam vrij te houden. Verre van dat zelfs. Want er waren ook vertegenwoordigsters van de andere kunne die door woord en daad expres een bepaald gedrag bij de jongens uitlokten.
Het meest voorkomende was wel - als er een groepje jongens aan de overkant passeerde - om dan aan hun bloesje of truitje te frunneken of om demonstratief hun kousen op te trekken. Hierdoor konden de jongens vaak een blik werpen op een fraai gevormd stukje dijbeen gehuld in een links geweven kous (deze kousen waren tóen in de mode gekomen.) Dat lokte natuurlijk diverse fluittonen en kreten uit, om het maar niet over diverse „pikante" uitdrukkingen te hebben. Het overgrote deel van de jongelieden vermaakte zich verder gewoon met tegen elkaar te lachen en te lonken om zodoende nader met elkaar in contact te komen. Meende een van beide partijen „sjans" te hebben dan trachtte men de loopafstand tussen de gegadigden te verkorten. De meisjes deden dat door langzamer te gaan lopen en zich geruime tijd bij diverse etalages op te houden. De jongens daarentegen gingen vlugger lopen en verkorten de parade door eerder dan normaal over te steken, om de meisjes zo dicht mogelijk te naderen zodat men elkaar verstaanbaar kon maken. Klikte het tussen hen dan ging men naast elkaar lopen en begon de verdere kennismaking. Zo vervolgde men dan al keuvelend de pantoffelparade. Kwamen de jongens dan hun kameraden of de meisjes hun vriendinnen tegen dan wisten zij vaak met hun figuur geen raad, vooral niet als de anderen opmerkingen naar de jonggeliefden riepen. Het naar huis brengen of kussen was er de eerste avond niet altijd bij, maar een afspraakje voor de volgende uitgaansdag meestal wel. Zo kon er dan vaak een vaste verkering ontstaan met als conclusie: huwelijk niet uitgesloten!

Klik hier en reageer daarmee per email als u uw reactie hieronder wilt laten plaatsen