Zwembad in de Waal

Jarenlang heeft in de Waal tegenover het huidige Holland Casino een rivierbad gelegen. De opening van het oudste rivierbad was in 1827. Tegen betaling kon de Nijmeegse elite gebruik maken van ‘koude stroom-, warme-, staal-, zwavel- en dampbaden’. Deze baden waren natuurlijk voor mannen en vrouwen gescheiden. Na de sluiting van dit eerste rivierbad kwam er in 1845 aan de Lentse kant een particulier badschip te liggen.
De Waal zelf bleef een populaire rivier om in te zwemmen maar maakte jaarlijks de nodige slachtoffers. Om het aantal drenkelingen terug te dringen liet de gemeenteraad in 1878 op dezelfde plek als in 1827 een ‘Gemeente Bad- en Zweminrichting’ bouwen op drijvende pontons. Het rivierbad was vanaf het voorjaar tot half september de hele week open. Op zondagmiddag was het Waalbad het domein van de ‘onvermogenden’. Zij betaalden geen toegangsgeld maar dienden wel zelf hun handdoek en zwemgoed mee te brengen. Het rivierbad werd in 1891 en 1901 uitgebreid met nieuwe baden. Tot na de Tweede Wereldoorlog bezochten veel Nijmegenaren het Waalbad. Door de toenemende vervuiling van de Waal werd het in 1950 gesloten. Jan Rossen vertelde over het Waalbad: ‘Het was een gebouw over een open bak in de rivier, met traliewerk, waardoor je niet kon verdrinken. Het was er heel smerig, de drollen dreven langs je op.’
Een tijdje na de sluiting van het rivierbad werden de pontons verkocht. Gerrit Bolhoeve kocht twee pontons.

Botenhuis aan de Ubbergseweg Nijmegen (1954)

In het Meertje werd in opdracht van Gerrit Bolhoeve op de twee pontons een boten-huis annex woonhuis gemaakt voor veertig tot vijftig kano’s. De bouw van deze woonboot met opbergplaats was een mooie klus voor de timmerlieden Jan van Densen en Jan Rossen. Samen met Thé (Neus) Verhoeven hebben zij deze prachtige opdracht in de zomer van 1954 geklaard. Van deze bouw zijn nog de volgende foto’s.



De opdrachtgever Gerrit Bolhoeve was een huisvriend van de familie Giesbertz. Hij kwam elke dag langs om de krant te lezen of een praatje te maken in de werkplaats bij de timmerlieden. Hij had ook een aapje in die tijd. Dat was een vals kreng en het beet als je te dicht bij hem in de buurt kwam. Tonnie Giesbertz heeft van zijn twaalfde tot zijn achttiende jaar Bolhoeve geholpen en daardoor was hij, met Bolhoeve, een van de weinigen waar de aap naar luisterde. Gerrit Bolhoeve vervoerde ook goederen, eerst met paard en wagen en later met een vrachtauto. De vrachtauto was eigendom van Bolhoeve, maar zijn schoonzoon Cor Jansen reed erop. Zij reden voor N.V. Nijmeegse Betonindustrie ‘De Hamer’.
Na het overlijden van Gerrit Bolhoeve (1963) bleef mevrouw Bolhoeve-Aldersma nog een tijdje op de boot wonen. Later verkocht ze de boot aan Ted de Jong uit de Fransestraat te Nijmegen. Jan Roodbeen ging toen hier wonen en werken. Hij zette een verdieping op de woonboot en ging er polyesterboten bouwen. Vrij snel verplaatste hij het botenhuis naar de plek waar vroeger de Batavier lag, achter de werkplaats van Geveling aan de Ooijsedijk. Hier begon Jan Roodbeen in mei 1969 een café ‘De Loopplank’. In 1971 bevonden zich in de woonark John’s Scheepsboetiek (een winkel), een bar en een botenhuis, beheerd door John de Jong, zoon van de eigenaar Ted de Jong. De gemeente Nijmegen wilde geen watersport in het Meertje. Daarom werd de woonboot in de jaren zeventig verplaatst naar het watersport-centrum de Plasmolen bij Mook en Middelaar. Daarna is de woonark weer verplaatst en nu ligt hij bij de Kraaijenbergse Plassen in Cuijk.



De boot van Bolhoeve, later Roodbeen, is de witte, twee verdiepingen hoge boot. Deze foto zal gemaakt zijn in 1968.