Nimweegs Plat 47

25-12-2010

Kersmis. December ‘98

't is ’n hele kunst um 't iederin nuir de sin te maoke dach ie ferongelikt toen’ie deur de hope sneeuw en plasse smeltwaoter op huus aon baggerde. 

Die middag had sien chef 'm uutgekafferd umdat ie frek doch dat’ie sien werk nie goed dee. As medewerker fan de bank fan lening had hij die middag 'n feuls te hoge prijs gegefe feur 'n wuirdelose klok, 'n pendule die allenig nog mar liep a'je 'm onder de erm nam. 'n Sjofele ouwe duts had 'm as was 't 'n kroonjeweel as onderpand aongeboje. Hij had 'm ‘s aonkeke en de fraogende blik ien sien oge gesien en umda 't flak feur Kers was en de reje feur dese lening wel kon raoje, had’ie somuir driekeer de wuirde fan 't klökske op 't pandbriefke gesrefe en was nuir de kas gelope um 't bedrag aon te slaon en uut te betaole. Toen aon 't end fan de dag de ienkomste werde opgeteld en sien goedgifsheid uutkwam brak de hel los. Of ie dach da 't hier alles feur niks ging, sat sien baos hum aon sien kop te klepseike. Hij most 'r mar rekening mee houwe da 't kasfeschil op sien loon wer iengehouwe. Minse houwe oek nooit ins rekening met mekuir met dese daoge, dach’tie onder 't lope. 

Op de hoek fan de straot wuir hij nouw langs kwam op weg nuir huus ston 'n kerstbomenferkoper met sien handel en tusse de bome scherrelde 'n jong stel met twee kleine kiender die met schitterede eugskes en snotpinne fan de kou 'n grote den aonwese die twee wel keer so groot was as se eiges wuire. Met traone ien de oge bleef’ie nuir 't stel staon kieke en werd 'n bietje sjeloers op se; sien frouw en hij hadde gin kiender. Dè was d'r eigenlik nooit fan gekomme, se hadde 't goed met se tweeë en toen se juire laoter d’r achterkwaome dat ’t toch wel ‘n bietje stil was ien huus, was hullie beurt feurbij. Hij srok op uut sien gepeins en kik um sich hin. 't Stel met de kiender was onderdehand met hullie metershoge boom fetrokke en ien inins bedocht’ ie um dit juir toch oek mar wèr ‘s 'n kersboom mee nuir huus te neme al was 't mar ’n kleine en as 't mar 'n echte was die oek nuir dennengruun rook. Ien de beginjuire hadde se op kersaofend altied met hullie twitjes 'n grote kersboom opgetuugd ien de huuskaomer mar ien de juire duirnao was de boom stids kleiner gewurde en inins ston d’r soen kuns gefal met plastieke balle. 

Met die kunsboom was oek 'n pert fan de geselligheid ien huus fedwene en ellik juir deje se d'r weiniger aon. Feurig juir ston d'r allenig nog mar ‘n klein kuns beumke met ’n puir fan die schelle ledlempkes d’r ien op de kast. 

Dè mot toch mar weer ins ferandere mummelden’ie ien s’n eige, anders is ‘t oek duirfeur te laot. A’k thuus kom kruup ik ers de solder op um de kerstfersieringe op te sùùke. Opgetoge ofer sien idee koch ie een fan de lètste kerstbome fan de fent op de hoek en sette d'r stefig de pas ien um nog feur sien frouw thuus te kenne sien en huir met 'n echte boom ‘n lol te kennen doen. Toen’die deur de tùùn fan hullie huus liep was’tie ferast da 'r al lich brandde. Nuirdat’ie de sleutel ien 't slot had gestoke en de deur los had gemakt stapten’ie febaost de gang ien. De luch fan dennengruun en suukelaodemelk kwam ‘m ien de neus en uut de lùùdsprèker fan de raodiosentraole heurden’ie mesiek komme

Hij ging de kamer ien en deur blik dat se d’r alletwee ’t eigeste ofer gedach hadde want d’r ston ien de hoek fan de kaomer 'n enurme kersboom die met de lempkes, de fesieringe en de engelenhuir schitterde asof d'r sneeuw op lee. Hullie kat was met 'n kersbal aon 't speule die aon een fan de onderste takke fan de boom hing. Duir had’ie froeger ’n watjekou feur gekregen mar nou kon’ie sien gang gaon. Onder de boom ston ien al sien gleurie 't al juire nuir de solder gebesjoerde kerskribke. Naos dè alles ston, asof sij betrapt was op iets fekeerts, sien frouw met een fan de letste kerstballe uut de deus ien huir hand en 'n bietje schuins nuir hum kiekend see se: “ik hoop mar da je 't nie errig fient da’k alles wèr te feurschien gehaolt heb, mar ik miste de sfeer fan froeger. 't Was de laotste juire met de kerstdaoge so ruir ien huus da’k 't nie langer fedraoge kon en duirum hè’k femiddag mar frij genome um ‘t nuir al die juire wèr ‘s ech kersfees feur ons te laote wörde”. Hij schufelde nuir huir toe en pakte huir hande ien de siene en see: “Je bint nuir al die juire nog altied de eigeste: je ken mien gedachte lese, sellefs op 'n afstand.”

Jan