Nimweegs Plat 10

04-07-2009

Efteling

't Erste wa ‘k gedaon heb toen ‘k nie nuir m’n baos hoefde, was saome met m’n frouwke ‘n dag op de nostalgische toer nuir de efteling. We wuire duir al heel lang nie meer gewist en de dag was nuir onse mening goed uutgesoch, midde ien de wèèk en 't was goed weer. We hadde wèr ‘ns buute de weerd gerekend want driekwert fan de besuukers kwam nie hoger dan onse naofel, se hadde fan die blonde köpkes met flechjes of gel-pieke en herde stemmekes, droege rugsakke, liepe altied herd en feur je foete of tusse je bene deur, soda je um de haoferklap je nek brak. 

We hebbe haost alle attracties besoch en da het 'n grote aonslag op ons fysieke uuthoudingsfermeuge tot gefolg gehad. Erregens achter ien 't perk is 'n attractie die “Fogelrock” hiet en duir sien we onwetend fan wa ons duir te wachte ston oek nuir binne gegaon. Ooit bin ik d'r achter gekomme - dè was ien 1972 op 'n kermis op 't Maoliefeld ien Den Haog - da 'n achtbaon niks feur mien is, mar toen ik inmaol binne was duir blik 't duir oek um 'n achtbaon te gaon. Paoniek krèèg me ien sien greep en mien toch al frij hoge bloeddruk stèèg met spronge. Ik draoide me um, um me weer nuir buute wurstele en dese beker aon mien feurbij te laote gaon, mar de fluchtweg blik afgeslote deur heel feul fan die blonde köpkes met flechjes of gel-pieke, herde stemmekes en rugsakke die me aonkeke met fan feurpret glimmende eugkes; ik had gin keus, ik mos ferder! Feur ik ’t ien de gaote had sat ik ien dè duufelse mertelwerktuug en sag de dood ien de oge, heurde bij wiese fan spreke de knekels en kettinge al rammele. Ik reaoliseerde me pas wat 'r ging gebeure toen dè ding 'n groot donker gat ien dook.

Ien 'n “gewone” achtbaon sie je wa 'r git gebeure soda je jeself ken feurbereie, hier was alles stikdonker, uirdedonker, so donker as de swertgeschilderde binnenkant fan 'n doodskist! Ik wit nie hoe ik dese hellefuirt heb oferlèèfd, duurde nuir mien gefuul ure. ‘t Lik wel of m’n kop los op m’n romp stond, 't swalkte alle kante op asof ik Jan Wandeluir de hand had geschud, mien maog stuuterde tusse mien adamsappel en de ienlegsole fan m’n ienstappers, en net op 't moment da de gehaktballe die mien de aofend tefeure so goed gesmakt hadde sich selfstandig dreigde te maoke, kwam d'r lich aon 't eind fan de tunnel. Met knikkende knieen bin ik uut 't kerreke gerold, bin geliek de Paus op m’n knieje gesonke en heb uut pure dankbuirheid da ik 't oferleeft had de grond gekust; of most ik nou gewoon ofer m’n nek? “Ik wurd te oud feur die rotsooi!”, sou wijle Wim Sonnefeld geseid hebbe. 

Um weer 'n beetje op aodem te komme sien we deur 't spreukskesbos gesjouwd, duir is gelukkig spraoke fan onschuldiger fermaok a'je tenminste Hans fan Grietje, die fetgemist werd feur de middagpot, buute beschouwing laot. Frimd, de miste spreukskes eindige bloejerig: kiek muir wat 'r met de wolf fan roodkepke is gebeurd en met Repelsteeltje liep 't oek al nie goed af.

Aon 't eind fan onse wandeling stuutte we op 'n groot huus met de naom “Filla Volta”. Ien een fan de kaomers duir binne wurdt je de geschiedenis fan de bokkenrijers ferteld, 'n boefebende die d'r 'n gewoonte fan makte sich te ferplaotse op de rug fan bokke en die aon 't begin fan de feurige eeuw Brabant en Limburg ien hullie greep hield. 't Is uuteindelik met de leider fan die bende oek nie goed afgelope soals je ien de saol ernaost aon den lijfe ken onderfiende. Je kumt ien 'n grote saol met aon weersije banke met hekskes d’r feur, soiets as ien 't lèèger Huus ien Engeland en duir wurdt je geach op plaots te neme; se saote frij comfurtaobel mô’k segge. Ik begon ergwaon te kriege toen de figuur die names de baose fan 't perk de boel ien de gaote hiel, de aonwesige sterkte wenste de kommede minute en fersoch ons dè hekske nuir ons toe te trekke soda we klemfast tege de leuning werde gedouwd. Nee hè! Nie wèr! 'n Fractie fan ‘n seconde gebeurde d'r niks mar toen fuulde ik da de boel begon te bewège, je kon 't ers nie sien mar fuule des te bèter. Umda ik niks had um me op te kenne eurientere - d'r saote gin raome ien die tent - kik ik fan de weeromstuut scheel en de gehaktballe begonne weer aonstalte te maoke sich 'n weg nuir buute te baone. De hele saok blik een grote schommel te sien! Ut liekt de Lèèmkuul wel! Tot ofermaot fan ramp begonne de mure en 't plafond ien tegengestelde richting te draoie soda je op 'n gegefe moment de floer bofe je kop sag en tot mien grote ferbaosing feranderde 'n hangende kroonluchter ien 'n staonde schèmerlamp. Dè ging allemaol gepuird met oogferbiendende bliksemflitse, oorferdofende donderslaoge en dito musiek.

Uutgewoond sien we tege ’n uur of fier weer nuir huus gegaon en fan de Efteling hè we feurlopig effe sat gehad.

Jan