Weet u wellicht meer te vertellen over de hier getoonde foto of kent u een leuke anecdote?
REAGEER, we plaatsen uw reactie graag op deze pagina.

Reactie 1:

Cor van den Hoff Kingston Tasmania Australia: Iets verder op de hoek van de Varenstraat, is de plaats waar sleepersbedrijf Cornelissen was. Daarna verhuisden ze naar de Wolfkuilseweg tegenover Piet Grootens de groenteboer. Het gebouw aan de andere kant van de Floraweg is een vernieuwd pand waar vroeger een bakker zat met een grote familie. Mijn moeder als meisje van 13 jaar moest daar de huishouding doen.

Reactie 2:

Theo Rutten, 09-11-2008: Ik heb daar gewerkt in de jaren 1958-59. De bakkerij was onder de winkel. Het waren heel aardige mensen, Mevr. Nas had wel een grote mond maar was heel aardig tegenover het personeel en de klanten. Hij was ook goed, hij ging elke dag met zijn autootje de weg op. Er was een knecht die er al 15 jaar werkte. Toen de t.v er was en bij mij thuis nog niet en bij Nas wel, mocht ik elke avond bij ze t.v. kijken. Ik woonde toen op de Muntweg. Daarna ben ik in dienst gemoeten maar als ik thuis kwam ging ik er altijd even langs en kreeg een zakcentje en de nodige rollen snoep.

Reactie 3:

Henk van Hest, 10-11-2008: Het zal in het begin van de zestiger jaren zijn geweest dat dit voorval zich afspeelde! Het was herfst, nat en winderig weer, toen ik slapend, het was 06.00 uur in de morgen, door mijn broer gewekt werd met de mededeling dat bakker Nas aan de voordeur stond, dat hij me wilde spreken. Waarom in godsnaam? Zijn elektrische deegmachine was defect en hij had gehoord, dat ik verstand had elektrische machines, en ik gelijk "is hij gek! Zo vroeg in de morgen!". Het was zo, ik woonde schuin tegenover hem, ik kende hem nauwelijks maar hij was een vasthouder want even later lag hij op de knieën voor mijn bed, smeken, help me A.U.B, want zonder deeg kon hij geen brood bakken! Ik pareerde hem door te antwoorden, dat hij maar een storingsmonteur moest bellen. Hij bleef maar smeken, het werd al een aardige klucht inmiddels, ik was ondertussen al aardig wakker geworden en ben met hem meegegaan. De storing heb ik provisorisch verholpen, zodat de deegmachine weer kon draaien! Eind goed al goed! Ik ben dit voorval nooit vergeten, ik ben inmiddels ook al 40 jaar weg uit Nijmegen!

Reactie 4:

Henk Walner, 11-02-2009: In deze bakkerij, voorheen Nas, zat in de laatste jaren Wim van Stapel. Die had lekkere Berliner bollen en roomboterbrood. De bakkerij zat in de kelder. Wij brachten afvalhout van de houtmalerij. Het groffe hout op de afrit en de snippers in het kolenhok daarachter want ze stookten de oven op hout. Na het lossen gebak halen bij de knecht Piet. Was een leuke tijd.

Reactie 5:

Fennie Habraken, 02-06-2011: Mijn naam is Fennie Habraken en ik ben een kleindochter van Jo en Jenny Nas, de vroegere eigenaren van bakkerij Nas. Op de foto zie je een klein meisje door het raam van de deur kijken. Dat is mijn moeder Kitty Habraken-Nas. Mijn moeder herinnert zich nog goed dat vroeger op woensdag- en zaterdagmiddag de kinderen van klanten uit de buurt TV kwamen kijken. Ook weet ze nog een anekdote over hun hond, een boxer genaamd Lassie, die vaak op het dak van de bakkerij uitgelaten werd omdat er geen tijd was om hem uit te laten. Deze hond zat op een dag op het dak achter de kat aan van de buren van een paar huizen verderop (twee oudere dames genaamd Hentje en Kneeltje). De kat bracht het er niet goed vanaf, want Lassie had een stuk van zijn staart afgebeten die ´s avonds zwaar op de maag lag. De kat heeft het gelukkig wel overleefd, maar de buren hebben nooit geweten dat Lassie de dader was.