Reactie 1:

Wil Struike, 22-12-2016: In die tijd was ook de 10 procent btw ingevoerd wat tot gevolg had dat de lonen ook sterk stegen.

Reactie 2:

Wim van Maasakker, 23-12-2016: De mannen die daar werkten gingen altijd voetballen op het weitje (zo werd dit veldje genoemd, dit lag hoek Fagelstraat-Coehoornstraat) met een eigengemaakte bal van kunststof. Het was maar een kleine bal, iets groter dan een tennisbal.
Ik was toen 10 jaar, in 1953, en woonde in de Gorisstraat.

Reactie 3:

Henk Janssen, 07-01-2017: De naam "Nijma" ben ik nog tegengekomen in een personeels­advertentie in 1952. Daarna werd het inderdaad N.V. Wellen & Co. Omdat naar de mening van de Nyma de naam "Nijma" te veel gelijkenis vertoonde is deze aangepast. Dus voor de tweede keer een "verkeerde" naam gekozen.
Het merk "Carall" verwijst naar de naam van de echtgenote van de directeur, "Carla".

In 1967 werd er in een personeelsadvertentie melding gemaakt van Caral-damesschoenen. Na de sluiting van Wellen in 1983 werd, met hulp van o.a. de GOM (f.200.000,--) en een lening van de gemeente (f.50.000,--), C.N.S. Shoes "Carall" opgericht. (nu met dubbel l) Met deze beperkte doorstart, werden zo'n 25 van de 100 arbeidsplaatsen behouden. Helaas duurde dit niet lang, reeds in 1987 vond er een faillissementsverkoping plaats van machines en gereedschappen van "Carall" New Style. (een dure redding dus !)

In een advertentie, De Gelderlander 8 september 1941, wordt het overlijden van Johannes Wilhelmus Wellen aangekondigd. Hierin wordt ook zijn vrouw genoemd, Clara Cristina Wijnen. (ook heb ik ergens Carla gelezen) Het is duidelijk dat "Caral(l)" hier vanaf stamt.

In 1970 las ik in De Gelderlander dat ene P.Hendriks de eerste werknemer was die het 40-jarig jubileum vierde. Waarschijnlijk de auteur van het stuk in Noviomagus ?

Reactie 4:

Wim Zeitzen, 14-01-2017: Ik kan die fabriek heel goed. In 1944 woonde ik in de Gorisstraat en de naam van Wim van Maasakker die komt me toch heel goed voor en mijn vader had een werkplaats in de Fagelstraat vlak bij het weitje waar wij ook veel speelden. Ik ben Wim Zeitzen uit de Gorisstraat 30. Wij zij in 1952 naar Australie gegaan. Ik weet niet of Wim van Maasakker mij kunt herinneren, in 1952 was ik 15 jaar. wgzeitzen@bigpond.com

Reactie 5:

Bert Laros, 14-01-2017: Ik heb al eens eerder een stukje geschreven over Wellen en Co en over de Groesbeeksedwarsweg. In mijn jeugd hebben wij als familie Laros gewoond op de Groesbeeksedwarsweg 173. Dat was een woning van Wellen en Co. Mijn vader is net voor de oorlog vanuit Kaatsheuvel bij Wellen en Co gaan werken. We woonden toen eerst in de van de Havestraat. En hebben later toen de woning van Wellen en Co gekregen aan de Groesbeeksedwarsweg 173. Mijn vader staat op die foto na die granaatinslag bij dhr de Nijs. De familie de Nijs heeft twee huizen naast ons gewoond op de Groesbeeksedwarsweg. Bijna onze hele familie heeft bij Wellen en Co gewerkt. Mijn broer Frans was modelleur, ik heb er vakantiewerk gedaan en een jaar aan een nieuwste sierstikmachine gestaan, mijn oudste zus heeft er gewerkt en mijn moeder heeft altijd thuiswerk gedaan. Mijn broer heeft ook nog bij Wellen gewerkt toen ze failliet gingen. Ik kan me die tijd nog heel goed herinneren. Dat we met Sinterklaas altijd cadeautjes kregen in de kantine van Wellen. Ik ga nog ieder jaar met een kameraad uit die tijd. Ieder jaar even met de fiets terug naar de Groesbeeksedwarsweg. We fietsen dan even door de wijk en gaan ook altijd even kijken wat er allemaal veranderd is. Het is ieder jaar weer een hele leuke ervaring. En we zie dan wat er in die wijk nog allemaal in de oude staat is. Groeten, Bert.

Reactie 6:

Wim van Maasakker, 14-01-2017: de naam Zeitzen kan ik wel. Ik speelde met Hans, hij had ook nog een zus -nakomertje- Trudy en ook een oudere broer Barry. Je vader zat op het kerk koor. De naam van de oudste broer weet ik niet meer.

Reactie 7:

Trudy Zeitzen, 09-02-2017: Wat leuk Wim van Maasakker dat je mij nog herinner. Ik was 1,5 toen wij naar Australia emigreerden. Diegene die ons gezin herinnerden kennen mij niet.
Onze oudste broer hete Tony, die is op 75 jarige leeftijd overleden en onze Hans waar je mee speelde is op 56 jaar overleden. Ik ben met mijn ouders in 1967 weer terug in Nederland maar weet niets van die jaren. Leuk om dingen te horen over die tijd. Groetjes Trudy

Reactie 8:

Wim van Maasakker, 10-02-2017: Beste Trudy, jammer dat Hans er niet meer is. Je broer wim was toen bevriend met ene Wolvers die op de Gorisstraat 37 woonde.
Ook speelden we wel eens bij de stoffeerderij van je vader in de Fagelstraat. De kinderen van je ouders hadden allemaal rood haar. Ik zelf ben nu 74 jaar oud. gr Wim

Reactie 9:

Ton Wolf, 05-03-2017: Ik herinner mij dat wijlen mijn echtgenote, Geertje Westerdijk *1934-†1981, als stikster heeft gewerkt bij Schoenfabriek Wellen. Als er afnemers de fabriek bezochten mocht zij damesschoenen showen. Dat was in de jaren 1950-1956. In 1958 zijn wij met ons gezin naar Delft verhuisd. Ik ben benieuwd of er nog ex-collega's zijn die zich Geertje nog kunnen herinneren.
Vriendelijke groet, Ton Wolf.

Reactie 10:

Dionne Sanders, 05-09-2018: Een leuke anecdote...vaak verteld door mijn moeder Lenie nu 82 jaar. Mijn opa Frans Walk uit Wijchen heeft lang als schoenmaker bij de Nijma gewerkt....ook de dochters Gon en Annie en Lenie hebben er gewerkt....de afgekeurde kinderschoenen mochten mee naar huis en werden door mijn oma thuis weggeven aan de communicanten uit de buurt....

Reactie 11:

Bert Laros, 05-09-2018: Hallo even een reactie op het stukje van Dionne Sanders. Ik moet haar teleurstellen. De Nijma fabriek heeft niets te maken met schoenenfabriek Wellen en Co . De Nijma was de kustziijde fabriek aan de Weurtseweg in Nijmegen. Ik denk dat Dionne bedoeld de Nimco kinderschoenen fabriek aan de Tooropstraat in Nijmegen. Maar die heeft ook niets met Wellen en Co te maken.

Reactie 12:

Hennie van Wees, 06-09-2018: NYMA en NIJMA, ze bestonden allebei.

Redactie: Elders op onze site staat een sluitzegel van schoenfabriek NIJMA:

Reactie 13:

Henk Hendriks, 06-09-2018: De schoenfabriek begon als Dinco, werd eventjes Nijma en later Wellen & Co.
Na een proces met de Nimco, die vond dat de naam Dinco teveel op de hare geleek, moest de merknaam veranderd worden. Het werd nu Nijma. Intussen was de zaak zelf omgezet in de Naamloze Vennootschap Wellen & Co.
Ook in de jaren vóór de oorlog heeft ze een grote bloei gekend, zodat ze herhaaldelijk werd uitgebreid en in 1940 tot honderd werknemers in dienst had. In het begin fabriceerde men uitsluitend kinderschoenen, wat later ook meisjesschoenen; vlak voor de oorlog werden ook damesschoenen aan het productiepakket toegevoegd.
Zie ook reactie 3 van Henk Janssen, en het staat ook in het artikel.

Reactie 14:

Marianne de Nijs, 05-02-2019: De naam Nijma leek te veel op Nyma, dus mocht dat niet meer.
Mijn vader is Henk de Nijs op de foto. Hij heeft na het overlijden van de heer Van Wijck, het bedrijf geleid op voorwaarde dat er een zoon in zou komen. Hij heeft het aanbod het over te nemen, niet geaccepteerd. Wim is nadat hij stopte met zijn studie, in het bedrijf gekomen, gevolgd door Jules, die meer van boten en auto's hield en later Arthur. Ze hebben Pehavé overgenomen en getracht een bedrijf in Portugal te starten. Mijn vader is daar nog even geweest.
Ze zijn failliet gegaan doordat een bedrijf een groot verschuldigd bedrag niet voldeed. Mijn vader die veel aan het bedrijf gelegen lag en na 3 dagen vakantie weer ging kijken of het goed ging, was toen al overleden (1975).
Ik heb er ook nog even op kantoor gezeten.

Ik heb ook cadeautjes gekregen van Sinterklaas, maar die bracht mijn vader mee en het was tot mijn grote afschuw altijd een borduurpakketje.
Wat de Larosjes betreft: Bert, je vergeet nog je oom en tante. Bernhard Oerlemans werkte als werkmeester of zoiets en Ria als stikster thuis. Het waren mijn peetouders. Ik heb Ria wel geholpen met draadjes doorhalen. Ook nog wel eens thuis vlechtwerk gedaan. Mijn enige vakantiewerk ooit. Mijn broers maakten vroeger als bijbaan hakken. Deze werden omkleed met leer.

Nog wat geschiedenis: Mijn vader heeft er meer dan 40 jaar gewerkt en mijn oma heeft begin jaren 30 nog gezorgd dat het stikwerk werd gedaan in Brabant. Mijn vader vond die Duitse leider in de oorlog een verschrikking. Mijn ouders hebben in de oorlog de voorraad leer en schoenen op zolder bewaard tot na de oorlog zodat men meteen weer kon starten.
Mijn broer Jacques werkte er toen de zaak failliet ging. De werknemers hebben alles geprobeerd om het bedrijf in stand te houden. Maar helaas.

Reactie 15:

Bert Laros, 06-02-2019: Hallo Marianne de Nijs. Ik vond het ontzettend leuk jouw stukje. Ik heb er nog wat aanvulling op. Ik kan me alleen jou niet zo goed meer herinneren.
Wel jouw broer Jacques, een forse man en altijd in voor een geintje. Toen ik bij Wellen en Co vakantiewerk deed was ik pas 15 jaar. En daar kan ik me Jacques nog goed van herinneren. We werkten toen op dezelfde afdeling. Volgens mij hebben jullie ook op de Groesbeeksedwarsweg gewoond, volgens mij op nummer 177.
En inderdaad mijn oom Bernard en tante Ria Oerlemans. Die waren ook peetouders van mijn zuster Tine. Mijn tante Ria was een zuster van mijn vader. Ze woonden toen aan de overkant van ons. Mijn tante en mijn vader zijn allebei veel te vroeg gestorven.
Ik kan me jouw vader herinneren als een statige en best wel een strenge man. Bijna onze hele familie heeft bij Wellen en Co gewerkt, behalve mijn zus Tine. Mijn broer Frans tot het bittere einde, zelfs nog toen Wellen en Co failliet ging. En het bedrijf werd overgenomen door een aantal personeelsleden. Maar er was geen redden meer aan.
En nu kreeg ik voor een paar maanden te horen dat ze de fabriek willen gaan slopen. Dat zou natuurlijk eeuwig zonde zijn. Dit gebouw hoort toch in die wijk in Nijmegen.

Reactie 16:

Marianne de Nijs, 06-02-2019: Dag Bert. Ik keek voor de eerste keer op deze site en was zeer verrast om jou te zien. Dan komen er toch veel herinneringen boven.
Mijn vader had inderdaad een wat streng uiterlijk. Hij dwong respect af. Hoefde alleen maar te kijken en dat werkte op iedereen zo. Hij zei in de fabriek altijd "schoen moeten we hebben".
Het gebouw van Wellen vond ik altijd wel wat hebben. Het had nog zo'n ophoging waar vroeger de chef zat. Afbreken is wel erg als ik naga met hoeveel inzet mensen daar gewerkt hebben. Mijn vader is daar denk ik begin jaren 30 gekomen. Het zou mooi zijn voor een museum. Nijmegen was tenslotte rijk aan schoenfabrieken. Misschien kunnen ze samen met Jan Jansen wat doen. Zou leuk zijn.

Reactie 17:

Dionne Sanders, 24-09-2019: Een tijdje geleden stuurde ik 'n berichtje hier dat mijn opa Frans Walk uit Wijchen werkzaam was ten tijde van de oorlog bij de Nijma (of Nyma?? mijn moeder zegt de Nijma), in ieder geval op de schoenfabriek aan de Groesbeekseweg...we weten dus niet precies waar...
Mijn moeder, nu 83, vertelde vandaag dat de directeur de heer Brekelmans en zijn gezin in de oorlog bij de fam. Walk in Wijchen hebben gewoond omdat de fabriek was gebombardeerd in Nijmegen....Wie weet hier nog iets van?

Reactie 18:

Marianne Arntz, 24-09-2019: Dionne, de fabriek lag aan de Groesbeekdwarsweg. De naam Brekelmans heb ik nooit gehoord. Hij was zeker geen directeur. Mijn vader is in de jaren 30 van de vorige eeuw daar gaan werken. Aanvankelijk als een soort chef en later als bedrijfsleider. De heer Wellen was eigenaar/directeur. En daarna Van Wijck. Ik weet niet wanneer deze is gestart, maar ik denk na de oorlog.
Er heeft voor het uitbreken van de oorlog ook een Duitse manager gewerkt, die werd opgeroepen voor militaire dienst en voor zover ik weet is er in de oorlog ook een soort gedwongen Duitse manager geweest. Maar niet met de naam Brekelmans (Brabantse naam).
Kan het zijn dat uw moeder de Nimco schoenfabriek bedoelt?

Reactie 19:

Gert Huber, 08-10-2019: Ik heb bij Wellen rond 1978 nog geholpen bij de omschakeling van de automatisering - ze moesten van de ponskaarten af, die toen al ouderwers waren, maar ze wilden die per se houden (ze reisden met de schoenen door het fabricageproces mee), zodat we bij ICL (een toenmalige computerleverancier) de grootste moeite moesten doen om nog ponskaartlezers en -ponsers te vinden. Het bedrijf leek toen al de ondergang tegemoet te gaan.

Redactie: Hoe werden computers toen ingezet bij de fabricage?

Reactie 20:

Gert Huber, 11-10-2019: Het is lang geleden, precies weet ik het niet meer.
Er was een soort van productiesturing en -controle: elk paar schoenen kreeg een gecodeerde ponskaart (of misschien wel meer dan een) mee en bij elke fabricagestap werd daar iets bijgeponst of teruggestuurd naar de computer. En natuurlijk waren er programma's voor de inkoop van grondstoffen en dergelijke.
De streepjescode (barcode) was toen al redelijk in zwang maar Wellen was bepaald geen bedrijf dat voorop liep in techniek en hechtte sterk aan de tastbare ponskaart.
De vervanging van het oude Honeywell-systeem door ICL werd niet beoordeeld op functionaliteit maar op ponssnelheid. Ze waren blij met hun bestaande systemen maar die waren zo outdated dat het onderhoudscontract werd opgezegd - ze moesten dus wel overstappen.
Je zou er weemoedig van worden - de toenmalige verwisselbare schijven hadden een capaciteit van nog geen megabyte.

Reactie 21:

Marianne Arntz-de Nijs, 12-10-2019: Ik had maar een beperkt zicht op de administratie, maar in 1968 werden volgens mij de facturering, voorraadadministratie van de magazijnen, de calculaties van de productie en op de een of andere manier de salarissen geautomatiseerd verwerkt. Ze hadden toen al tijden een computer en dat was toen zeer vooruitstrevend. Ook andere moderne kantoorapparatuur zoals een kopieerapparaat was er.
Ik ben eind 1968 bij een organisatie gaan werken met toen twee miljoen klanten, waar men afschriften nog overtypte en waar men met datatypistes en ponskaarten werkte. Men schreef nog cheques uit aan klanten. Automatisering was zeer beperkt en is in 1978 pas echt ingezet. En realisatie heeft nog even op zich laten wachten.
Ik heb mijn twijfels over de stelling over de streepjescode in die tijd.
Maar Wellen zat toen al in zeer zwaar weer. Dat zaten ze al toen mijn vader eind 1975 overleed. Toen waren er al mensen ontslagen. Dus ik kan mij ook voorstellen dat je dan niet in zeer dure geautomatiseerde systemen investeert.
Overigens waren ponskaarten in 1978 wel bijzonder ouderwets. Zat de oude garde (Kokke en Ans) er nog? Bang voor het nieuwe?

Reactie 22:

Bert Laros, 24-10-2019: Ik ga ieder jaar met mijn kameraad, die vroeger ook op de Groesbeeksedwarsweg woonde, een rondje op de fiets maken door onze oude buurt. Dus ook even naar de schoenfabriek Wellen en Co. Tot onze grote spijt zagen we vandaag dat ze aan de achterkant een gedeelte van de fabriek Wellen en Co aan het slopen zijn. Eeuwig zonde. Deze fabriek is toch een stukje cultureel erfgoed. En hoort in deze wijk. Toen we daar rond liepen kwamen we in contact met iemand die daar een bedrijfje heeft. We hebben hem gevraagd wat er met de fabriek ging gebeuren. Hij kon ons vertellen dat alleen het achterste gedeelte gesloopt werd, hetzelfde gedeelte wat in de oorlog ook verwoest was (zie eerdere foto). Ik mag toch echt hopen dat het inderdaad alleen daarbij blijft. En dat het voorste gedeelte blijft bestaan.

Reactie 23:

Rob Essers, 25-10-2019: @Bert Laros (reactie 22) - Een deel van het complex wordt gesloopt in verband met de bouw van 42 studio's met de adressen van Beethovenstraat 4A-1 t/m 4A-42 Nijmegen. De omgevingsvergunning hiervoor is op 5 juli 2018 verleend; zie Gemeenteblad 2018, nr. 145632. Wat er met het aangrenzende pand met de adressen Groesbeeksedwarsweg 185 Nijmegen en van Beethovenstraat 4 Nijmegen gaat gebeuren, is mij niet bekend.

Reactie 24:

Jan Rensen, 02-05-2020: Ik heb zoals velen met mij nog een tijdje gewerkt bij Wellen en Co. Het moet ergens tussen 60tig en 62tig zijn geweest.
Ze maakten volgens mijn weten een goed product. Damesschoenen voor oudere dames.
Ik kan mij nog herinneren dat er wel werd geïnvesteerd in de aanschaf van nieuwe machines.
Ik liep in die tijd ook stage en zat op de schoenmakersopleiding van de Dr. Poelsschool, die was boven een bankgebouw in de buurt van Van der Stad.
De Hr. de Nijs was een fijne man. Wij hadden wel eens een gesprek over de opleiding. Hij vond dat ik een goed leerling was. Later toen ik geslaagd was heb ik hem mijn twee praktijkopdrachten nog getoond. Een paar doorgestikte herenschoenen en een paar damesschoenen. En op een mini-leestje heb ik toen nog een schoentje gemaakt dat ik hem heb geschonken. Daar was hij erg blij mee.
De Hr. Oerlemans was ook een beste man. Ik moet eerlijk bekennen dat ik ze het niet gemakkelijk heb gemaakt. Ik pakte midden op de werkdag mijn pukkel, zette mijn machine stop, bedankte Mijnheer Oerlemans voor het genoten vertrouwen en vertrok.
Toen ik mijn brommer uit het fietshok haalde en naar de poort liep kwam ik langs het openstaande raam van de Directeur. Die stond een pijp te roken in de zon die heerlijk naar binnen scheen.
Ik weet nog dat ik tegen hem zei: "Nou Mijnheer, u nog veel succes met uw mooie fabriek en nog een fijne dag." Ik startte mijn brommer en keerde er nooit meer terug.
Ik vind het erg jammer dat er in de stad Nijmegen nergens een aandenken staat wat herinnert aan de tijd dat Nijmegen een belangrijke en zeer grote schoenindustiestad was..
Hartelijke groeten Jan Rensen.

Redactie: Als ik je goed begrijp was je daar tijdens de schoolopleiding. Maar kon je dan 'ongestraft' wegblijven, of was je toen al klaar met je stage?
Jan: Ik was klaar met mijn opleiding ...Maar ik werkte er ook....Maar ik zag het niet meer zitten ...Natuurlijk niet gewoon ...Maar ik ben nog steeds niet gewoon...Waren allemaal lieve mensen...Ik kan er een boek over schrijven...Als ik mijn ogen sluit zie nog de garderobbe kastjes voor mij...En kijk ik zo door de ronde plastic raampje van de klapdeur de fabriek in..wat een tijd...

REAGEER:

Uw aanvullingen of opmerkingen zijn welkom!
Met dit formulier kunt u (nog) geen foto's versturen. Gebruik daarvoor uw e-mailprogramma.
Opmaak kan wel, bv <b>Vet</b> of <i>cursief</i> geeft Vet of cursief.